इतरांपेक्षा वेगळं असं नारायणरावांच्या गाण्यात काय होतं? आपल्या गाण्यात इतरांहून वेगळं असं काय आहे, त्याची गुणवत्ता काय आहे यावर खुद्द नारायणरावांनीदेखील विचार केला असावा असं मला वाटत नाही. तसा तो केला असता आणि आपली ‘वेपन्स’ वापरली असती तर इतर गायकांचं कठिण झालं असतं असं माझं स्पष्ट मत आहे. आपल्या कडील श्रोते देखील अमुक एका कलावंताचं गाणं आपल्याला का आवडलं यावर स्वतः विचार करीत नाहीत. कुणाच्या तरी माध्यमाव्दारा करतात. ‘अमक्यातमक्या कलावंताबद्दल हा असं म्हणतो, तो तसं म्हणतो’ असं भाडोत्री विचाराचं ओझं डोक्यावर घेऊन ते मैफल ऐकायला जातात असंही माझं अनुभवान्ती बनलेलं मत आहे. हे असं इतरांच्या ओंजळीनं अमृत पिणं योग्य आहे का? बालगंधर्वांच्या गायकीचा पगडा लोकमनावर इतका का याचा विचार प्रत्येक सुजाण श्रोत्यानं करायला हवा असं मला वाटतं. तर मग मला भावलेलं नारायणरावांच्या गायकीचं वेगळेपण कोणतं? नारायणराव राजहंसाच्या गाण्यातील अपूर्णता ही होती की, आवाजाच्या कलेच्या दुनियेत आवाज (आघात) न करता प्रत्येक गोष्ट करीत आपलं गाणं फुलासारखं श्रोत्यांपुढं ठेवीत. संपूर्ण अनाघाती ! समेवर येतानाही अनाघातीच. कलापक्व झालेलं झाडाचं पान हवेत तरंगत तरंगत धरणीवर यावं तसे येत. याहूनही आणखी एक चमत्कार ते करीत. तोही उदाहरणानंच सांगितला पाहिजे. वरून एखादी वस्तू आघातानं खाली पडली तर धूळ उठते हे आपण पाहतोच. नारायणराव अनाघातानं समेवर येत तेव्हा काहीही न पडता देखील ‘धूळ’ उठे ! श्रोत्यांमध्ये ‘चैन’ का निर्माण होणार नाही अशा चमत्कारपूर्ण धुळीमुळं ? हे सर्व लक्षात घेतलं म्हणजे त्यांच्या गाण्यात ‘आ’काराला ते विशेष महत्त्व का देत असत आणि अकार, इकार, एकार यांच्याशी त्यांची सलगी का नसे याचा उलगडा होईल. ‘आकार’ अनाघाताला अगदी सोयीचा.